İnsanları sindirmenin en kolay yolu, onların diline zincir vurmaktır. Fikrini dile getiren herkesi “siyaset yapıyor” diye yaftalayan bir düzen kurdular. Söz söyleyenin üzerine öyle bir korku salındı ki, insanlar artık düşünmekten bile ürker oldu.
Bir dönem “Komünizm tehlikesi” diye sahte korkular ürettiler. Dindar halka, “Komünizm gelirse mal ortak olacak, kadınlarımız da mal; onları da mı ortak edeceğiz?” diye fısıldadılar. Oysa komünizm, üretim araçlarının ortaklığı, ekmeğin paylaşılması, suyun kardeşçe akması, emeğin sömürülmemesi demekti. Ama bilmeden korktular, bilmedikleri kelimeden ürktüler.
Ve işin en çarpıcı yanı şuydu: Kendi inançlarının özünü bile unuttular. Kitap “Mülk Allah’ındır” demiyor muydu? “Kullanımı tüm canlılarındır” diye hükmetmiyor muydu? Ama onlar, kendi kitabının sözünü düşman belleyecek kadar kandırıldılar. İnançlarına rağmen, paylaşmayı değil, sömürüyü kutsadılar.
Bugün aynı oyun, başka maskelerle sürüyor. Televizyonda, radyoda, sosyal medyada, işyerinde, sokakta, evde… İnsan, fikrini söylediği anda “git başka yerde siyaset yap” diye susturuluyor. Artık başında bekleyen “gocuklu celep” yok. Halkın kendisi, sistemin “gocuklu celebi”ne dönüşmüş. Korku öyle içlerine işlemiş ki, düşünceye düşman kesilmişler.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta