Düşün Aynasında Yanan Gerçek

Zihin, kendi gölgesini yutan bir labirenttir,
ve ben o gölgenin içinde yürüyen bir yankıyım.
Rüyalarımın diliyle konuşur dünya,
ama anlam, çoktan suya karışmış bir kelimedir.

Bir ağaç düşünür — kökleri bulutlarda,
dalları yerin kalbinde çürür.
Her yaprak, kendini sorgulayan bir sorudur:
“Var mıyım, yoksa sadece fark edilmek miyim?”

Zaman, kendi cenazesine geç kalan bir saat,
her tik tak, bir hatırlama töreni.
Bilinç — uykunun içinde uyanmaya çalışan bir göz,
kendini görür, sonra unutmanın sonsuzluğuna döner.

Ben, anlamın eşiğinde duran bir yabancıyım,
ve evren, benim içimde düşünmeyi sürdürür.
Tanrı, belki de düşünen taşın içindedir,
ve taş, Tanrı’nın sessizliğinde uyur.

Ey hiçlik, sen mi beni doğurdun,
yoksa ben mi seni anlamak için icat ettim?
Her cevap bir başka rüya,
her rüya — varlığın kendi aynasına attığı gölge.

Sinan Bayram