Düşmüş Zaman Boşluğa Şiiri - Kasım Kobakçı

Değersizleşen bu dünyada,
    düşmüş zaman boşluğa,
Kaybedip değerini,
    yönelmiş anlamsızlığa,
Değersiz kılma zamanı,
    manasızlık bir rüya,
Sözler yankılanmış boşlukta,
    sürükleniyorlar manasızlıkta.
*
Dinleyin, bre yarenler,
    filizlenir elbet fikirler,
Ne demek, mana vermek,
    kavrayıp sunuvermek.
Değer katar her şeye,
    anlamın ta kendisi,
Süsleyip varoluşu,
    varlık bulur kendinde.
*
Söylenmek istenen sesler,
    sır saklar sözlerde,
Gizli anlamlar taşır,
    düşünce izleri derinde,
Çok yönlü ve zengin,
    çok katmanlı bir nefeste,
Aynı kökten beslenir,
    eşdeğerli her eda.
*
Çift başlı hikmetler,
    iki başlı düşünceler,
Eşdeğerli çağrışımın,
    ikiz ruhlarının dansında,
Zıtlar sanki bilmece,
    zıt kutupların hıçkırığında,
Tek bir özün sancısı,
    bir manada sezilmekte.
*
Yakın olan gönüllerde,
    yan yana durur fikirler,
Zıtların bileşimi,
    karşıt olanların gölgesinde,
Mananın ta kendisi,
    mana yükünün halinde,
Çoklukların serüveni,
    çokluğun derin sesinde.
*
Eşleşen her bir ruh,
    döner eşlerin sarmalında,
Çift yönlü bir idrak,
    iki katlı pencerede,
Tekilliğin bu öyküsü,
    söyler tekliğin özünü,
Ortak benzerliklerde,
    yakınlaşmış dokusu.
*
Mana biliminin izinde,
    anlambilim yolcusu,
Boşluğun yutan halinde,
    hiçliğin sessizliğinde,
İfadesizliğin neticesinde,
    anlatılamayan kelime dizisinde,
Uyumsuzluğun adında,
    saçmalığın ta kendisi.