Düşlerden Habersiz Şiiri - Kasım Kobakçı

Çılgın düşlerimi zehirliyorlar,
Akrabası olmadığı halde, aynı soyadlı bir adamla nikâhlanmış kadının,
Ara sıra ortaya çıkan öfkesiyle,
Şimdi bende bulunmayan,
Yaşlı kişilerin neşesi, aynı yıpranmışlıkla.
Gönlümde ateş eksik,
Eksik eski arzularımı yaktım, bir pazar günü,
Sevdiğimle oturduğumuz, evin şöminesinde.
Bir zamanlar, tek başına dolaşmak zorunda kaldığım, Savaş Caddesi’nde,
Elleri mükemmel, renkli sevgilimle,
Her AVM gezintimizde, her asansörde aklıma gelen,
Sıkıntılı sövmesi Kırıkkale’de,
Kırıkkale’nin meşhur, kubbeli sinemasında,
O çok küfretti film yapımcısına ve şimdi televizyonda,
Kadraj da uymayınca enine dönüp, terbiyesizliğin böylesi,
Mısırı fırlatmışlar, içinde değmeyin perdesine,
Terk edilmiş, bir yönetmenin elinden, yıllar sonra,
Başıma düştüğünde, hayallerim mısır halinde,
Sen bir dâhisin dedi, yapımcı bana Kırıkkale’de.
*
Sevdiğim beni, haklı çıkarmak için,
Kitapların konularını değil, yazarlarını okuduğu için,
Çıkmazdan asla kurtulamayacağımı,
Düşününce,
Senaryoları, gözyaşlarımdan gelen kanla,
Ekşi suratlı geleceğe, bir de ölümümden sonraya,
Sadece mankenlerin pozlarında, yaşayan düşlere,
Yazdım, yazıyorum ve yazacağım mı acaba?
Hele bir gün, Ankara’ya giderken trende,
Ayakkabısını çıkarıp, ayaklarına bakan yolcunun,
Berrak bakışlarında, kırmızı benekli düşlerin,
Ki ben öyle gösterişli düşleri, en son küp biçiminde,
Bol parıltılı ve siyah ojeli, bir kafede ıslıklamıştım,
Ham petrol kokulu ve bir o kadar dudakları çatlak, garson kızlara,
Kahve veren, bir matematikçiydi, ne yazık düşlerden habersizdi.