Düşerken Anladım Şiiri - Seyrani Göl

ben
dallarda doğdum
ve rüzgârın bana ne zaman dokunacağını
hiç bilmedim
bana hep “vakit tamam” dediler
ama zamanın tamamlandığı nerede yazıyor?

şimdi güz
ve sarının bütün tonları
kendini birer vedaya çevirmiş
hiçbir ağaç kalıcı değil
hiçbir yaprak sadık değil
sadece düşmek,
en dürüst hakikat

insan da öyle değil mi?
göz göze bakarken bile
ayrılığı hesaplayan
yürürken bile
nerede duracağını düşünen
ve her seferinde
kendine geç kalan

ben varlığımı
düşerken öğrendim
düşmek, yerle buluşmak değil
kendine kavuşmaktır aslında
çünkü en çok
toprağa yaklaştığında
anlarsın gökyüzünü

yazdan kalan ne varsa
şimdi eski
şimdi duman
şimdi tenimde kuruyan bir çağrı
ve hiçbir sıcaklık
düşen bir yaprağın alnındaki soğuğu silemez

ben
sürekli değişen bir düşünceyim
güz gibi
bir yanı hâlâ yeşil
bir yanı çoktan unuttu kendini
ve bu unutuşta
bir tür özgürlük var
çünkü her hafıza,
bir zincirle gelir

insan
düşünmeyi bırakınca değil
düşünmeye başladığında
yalnızlaşır
ve güz bunu fısıldar her yıl
bir yaprak, bir iz, bir boşluk
hepsi senden ibaret olabilir
ama sen, kendinden ibaret değilsin

şimdi susuyorum
çünkü konuşmak
bir sonbahar sesi değildir
şimdi bakıyorum
çünkü her şey geçerken
anlam, sadece duranlarda kalır

ve ben
bir yerde durmuşsam artık
bil ki düşmeyi seçmişim
çünkü dalda kalmak
bir mevsimi uzatmaktır sadece
yaşamak değil.
S.GÖL