Duruluğun Ta Kendisi Şiiri - Kasım Kobakçı

Yetmiyor, yetinemiyor bazen yürek!
Tüm göllerin dinginliğini toplayıp,
Pınarların en berrak yanını alıp,
Akarsuların sesini susturup,
Suların yansımasını cilalayıp,
En sakin haliyle, donup kalıp,
Buzulların şeffaflığına erişip,
Billur bir kadehe, dolup taşmak istiyorum,
Söylenmemiş tüm sükûtu,
Ben yaşamak istiyorum sende,
O anın içinde mühürlenip,
O duruluğa, kavuşmak istiyorum...
*
Varmıyor, varamıyor bazen nefes!
Dağların zirvesindeki havayı çekip,
Göğün en katışıksız halini giyinip,
Rüzgarın fısıltısını dindirip,
Boşluğun sonsuzluğunda süzülüp,
Atmosferin ötesine ulaşıp,
Yıldızların ışıltısını arıtıp, gelmek istiyorum,
Duyulmamış o sessizlik olup,
Yazılmamış bir boşluk yaratıp,
Tıpkı bir soluk gibi, taze ve arı,
O duruluğun özüyle, birleşmek istiyorum...
*
Dinmiyor, dinemıyor bazen zihin!
Bütün düşünceleri, bir bir emip,
En sade fikri, derinden seçip,
Karmaşanın kör düğümlerini çözüp,
Bilgeliğin asıl kaynağına inip,
Anıların tüm yükünü bırakıp,
İçsel huzura tamamıyla varıp,
O berrak noktada, asılı kalmak istiyorum,
Henüz keşfedilmemiş hakikatleri,
Ben bulmak istiyorum seninle,
Tıpkı bir damla su gibi lekesiz,
O duruluğun, bilgeliğine ermek istiyorum...
*
Susmuyor, susamıyor bazen tabiat!
Toprağın o sonsuz sabrını kuşanıp,
Kayaların sarsılmaz metanetine bürünüp,
En kuytu mağarada saklanıp,
Zamanın hızlı akışını yavaşlatıp,
Evrenin o yavaş nabzını duyup,
Yargıların ötesine bilesin geçip,
Sadece var olmak istiyorum,
Sıfatların ağırlığından kurtulup,
O yalın gerçekliğe soyunup,
O duruluğun asıl gücünü,
Sende hissetmek istiyorum...
*
Bulmuyor, bulamıyor bazen benlik!
Ruhun en temiz köşesine çekilip,
Egonun cılız sesini kısıp,
Özün o katıksız saflığıyla tanışıp,
Varoluşun en ham haliyle kalıp,
Tüm fazlalıklardan arınıp,
Bütün ikilemleri geride koyup,
O hiç olma haline, bürünmek istiyorum,
Tıpkı, ilk kar tanesi gibi el değmemiş,
Tıpkı bir tohum gibi, potansiyel dolu,
O duruluğun içinde kaybolup,
O duruluğun ta kendisi olmak istiyorum...