Dumanı Göğe Karışan Bekleyiş

Dumanı Göğe Karışan Bekleyiş

Sonra şöyle dedim kendi kendime,
yaktığım sigaranın dumanı
göğe karıştığı kadar tez gelseydin içime…
belki her kıvılcım yangına dönüşmez,
her duman böyle içimi yakmazdı.

Zamanın gölgeli ucunda
bir adam duruyordu
eli titreyen bir suskunlukta,
gözleri bir kadının
hiç dönmediği yolda.

Her nefeste
biraz daha eksiliyordu içi.
Sigaranın son kıvılcımı gibi
küle dönerken sesi,
göğe savurdu her bekleyişini.
Ve duman…
en çok da dua gibi yükseldi.

Sana yazamadığım mektupları
bu dumana emanet ettim.
Çünkü biliyordum,
ne yazsam eksik kalırdı.
Senin yokluğunu
hiçbir hece tamamlamazdı.

Ayrılık dedikleri şey,
bazılarına soğuk gelir Mehmet,
ama bana
alev gibi dokundu parmaklarıma.
Seninle yanmadığım her gece
daha çok yanmışım meğer.
Ve her yandığımda
biraz daha susmuşum.
Bu suskunluk,
bir darağacının gölgesinde
son demine gülümseyen bir adam gibi —
kaderine razı,
ama kalbinden vazgeçememiş.

Biliyor musun?
Bazen bir sigara
bir ömrün romanıdır.
Ve ben her nefeste
senin adını içime çektim.
Sen yoktun,
ama içimdeydin.
Sen duymadın,
ama ben sustukça haykırdım.

Kalbim karardı,
ama seni sevmekten hiç dönmedim.
Ateş içimi kavurdu,
ama sana dair ne varsa
ağzımdan değil, yüreğimden duman oldu.

Ve şimdi…
o duman hâlâ göğe yükseliyor.
Sen hâlâ gelmiyorsun.
Ben hâlâ aynı köşede,
aynı sancıyla bekliyorum.

Ve sigaram bittiğinde
bir dua daha savruluyor göğe:
“Keşke bir duman kadar yakın olsaydın bana…”

Mehmet Bildir