Hakikaten insanın olur da dostu.
Sabır insanı dört mevsimde de sınasa.
Demlenen çaylar, vaktin gelmesini beklese de.
Kim demiş ki dostun çayı soğumuş.
Deprem alır da seni küçük bir odaya, ev diye sıkıştırsa da.
Kalbin duyguları karıştı mı çaya,
Yüzlerce soğuk namlu üzerime çevrildi,
Yüzlerce demir tetik aynı anda gerildi!
Anne, beni söğüdün gölgesinde vurdular,
Öpmeye kıyamadığın oğlun yere serildi.
Üşüştü birer birer çakallar üzerime,
Üşüştü her bir yandan göğsüme, ciğerime.
Devamını Oku
Yüzlerce demir tetik aynı anda gerildi!
Anne, beni söğüdün gölgesinde vurdular,
Öpmeye kıyamadığın oğlun yere serildi.
Üşüştü birer birer çakallar üzerime,
Üşüştü her bir yandan göğsüme, ciğerime.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta