Dostummuş! Şiiri - Hikmet Nazlı

Hep onu besledim, kendim doymadım
Karnı acıkınca "dostunum" dedi
Dağ yollarındayken hiç ses duymadım
Düzlüğe çıkınca "dostunum" dedi...

Güya şu gönlümdü meskeni, yurdu
Fırsatı bulunca sessizce vurdu
Sürekli arkamdan konuştu durdu
Yüzüne bakınca "dostunum" dedi...

Hiç iz bulamazsın çamurda, karda
Bu derdin elinden insanlık darda
Menfaat ararken karanlıklarda
Lambayı yakınca "dostunum" dedi...

Gönlüm has ağaçtı, oldu kör çalı
Kökünden budandı, kalmadı dalı
Derleyip, toplayıp her türlü malı
Önüne yıkınca "dostunum" dedi...

Yüzünde bir maske, gönlünde perde
Samimiyet ölmüş, insanlık nerde
En has düşmanımken hain içerde
Kapıdan çıkınca "dostunum" dedi...

Meğer vazgeçilmez kaynağıymışım
En güzel tatlısı, kaymağıymışım
Alemin en kral manyağıymışım
Kancayı takınca "dostunum" dedi...

Anladım sonunda ve lanet ettim
Saldırdım, olmadık hakaret ettim
Oralı olmadı çok hayret ettim
"Bunda yok sakınca, dostunum" dedi...

09.11.2005