Aradığımız duygularımıza köle değil, aşkımıza mâşuktu... Belki de en sevilen yanınız, bizim kadar kimsesiz oluşunuzdu...
Kader, bunca zaman sonra ateşe atmak mıydı yüreği? Yoksa her sevdâya bir kurban mı gerekliydi? Biz Cennet sanarken gönlümüzün mâbedini, esasında Araf’a düşmekmiş tecelli...
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.



Geçmişte olduğu kadar, gelecek için de dostluğunuzdan şüphe etmek mümkün mü Yavuz Hocam? İyi ki varsınız!
Dostluk oldu geleceğimiz değil mi?
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta