Dost Şiiri - Hekim Coşkun

Demek ki yeterince kararmamıştı dünya
Yani hani sen yoktun diye diyorum
Belki çok acı çektiğimi sandım
Belki de ben abartmışımdır kim bilir.
Vücudum işkencedeyken
Hani ismine Filistin denilen
Arada bir ayaklarım altına verilen,
Bir sehpaya kollarımın yorgunluğunu,
Ayaklarımla paylaşırken.
Yani bir bütün olmaya çalışırken kısacası.
Ama gerçekten kapkaranlıktı dünya,
Gece ve gündüz birbirine karışmış demiyorum
Belki geceydi belki de gündüz.
Gözlerimde ebemkuşağı değil.
Gözlerim bağlı ellerim gibi
Yalnızdım.
Tek başıma.
Koca evren küçültmüştü beni
Bense hala kendimi sınıyordum,
Dost bildiğim yıldızlara bakarak,
Bir gün, beş gün,,,,
Nihayet onbirinci gündü;
Bedenim bir kütle gibi ağır,
Bağıramıyorum da,
Gözlerimden korktuklarından olsa gerek,
Bir tek ona bakamıyorlardı.
Oysa sana öyle içerlemiş,
Öylesine kızgındım ki;
Sonra örgendim her karanlığa yıldız doğmayacağını.