Dondurdugum İsyan Şiiri - Mehmet Bildir

Dondurdugum İsyan

Bugün,
Geriye dönebileceğim hiçbir yer bırakmadım.
Bıraktım her şeyi,
Onurumla beraber,
Kırık kalemimle,
Son nefesimle…
Susturdum, ama sadece konuşmaya değil,
Var olmaya bile.

O kadar çok kırıldım ki,
Artık ne kalemim dayanıyor yazmaya,
Ne nefesim kalıyor bu yükü taşımaya.
Bencillik öyle bir sardı ki etrafımı,
Kalbimi çaldılar,
Ruhumu sattılar,
Ve ben…
Sessizce izledim,
Yazdığım kelimeler birer birer ezilip yok olurken.

Kırmadım kimseyi,
Dokunmadım hiç kimseye,
Yapabilirdim evet…
Üzebilirdim, kırabilirdim,
Ama hep sustum,
İçimde kendim için değil, onlar için sustum.
Çünkü bekledim anlamalarını,
Ama zaman geçti,
Onlar anlamadı.

Hayattan hep güzel şeyler diledim,
Ama her günüm oldu bir azap,
Bir keder,
Ve üstüne üstlük ateşten bir cehennem.
Kıyamet koparken,
Herkes toprağa gömülürken,
Ben tuttum ellerinden,
Ama her tutuşta,
İçimde bir parça koptu,
Bir yanım sessizce öldü.

İyi niyetimden kaybettim en çok,
Dünyaya güvenimden vazgeçtim,
Kalbimden ağır darbeler yedim,
Her defasında bin kere gizlice öldüm.
Ve şimdi anladım;
Beni ayakta tutan değil,
Yıkan oydur.

Aranızdan tamamen çekilmek istiyorum artık.
Çünkü yaşamak için ne sabrım kaldı,
Ne dayanacak gücüm,
Ne de dimdik duracak bir derman.

Artık üzülmüyorum,
Çünkü çok kez yandım,
Çok kez kaybettim,
Ve çok kez parçalandım.
Yeterince suskunluk biriktirdim,
Yeterince düş kırıklığı yaşadım.

Siz bu dünyadan gitmeden,
Ben kendi yoluma çıkıyorum.
Sessizce,
Kimsesizce,
Ama onurla,
Ve yine de kırılmış bir kalple.

Hoşça kalın…
Bu veda benim en büyük isyanım.
Bir feryat ki,
İçimdeki tüm kırgınlıkları,
Ve tüm iyi niyetlerimi yutmuş,
Beni hiç anlamayanlara…

Unutmayın,
Beni kaybeden sadece ben değilim.
Beni kaybeden sizsiniz,
İçimde taşıdığım o büyük boşlukla birlikte.

Ve şunu da bilin ki;
Bir adam ya da kadın giderken,
Herkes susar,
Ama içindeki isyan,
Kendi sessizliğinde haykırır.
Ve ben…
O haykırışım.

Mehmet bildir