Don Atmak Şiiri - Cuma Yüksel

donuyorum
Allah’ım…
şimdi,
o kimin hayatını ısıtıyor diye,
ardından saçma sapan cümleler kurmadım merak etme…

elbette donduğum anlar oldu,
ama asla öyle nazik cümleler kuramadım,
açık ve net söyleyeyim sana küfrettim,
giderken kullandığın kaldırıma, o kaldırımı yapan işçilere,
o kaldırımın projesini çizen mühendise…
küfrettim kısaca herkese…
aslında kısacada değil epey uzunca tuttum küfürleri dışımda,
ve içimde biplemezken edepsizliğimi,
edipsizleşti dünya gözümde o an…
gidişini tasvir edecek kutsal bir kelime inmemiş henüz yer yüzüne…
evet! evren yaratılmış peygamberin yüzü suyu hürmetine.
bunu biliyordum ve bunu bilmek beni mutlu ediyordu..
ama dönüp de bir küfredemedim ya yar yüzüne,

o yüzden ne diyorum biliyor musun?

muhakkak senin de donduğun anlar oluyordur,
ama benimki kadar kısa sürmüyordur o anlar,
ve sen bu durumu şimdi kabullenemiyorsundur,
ne günah işledim diye kendini sorguluyorsundur…

bak dinle…

ben sana ısınman için sadece kalbimi açmıştım sevgilim,
onlar sana neyini açtı,
ben biliyorum da…

neyse donmak iyidir,
yaşayamadığının farkında olursun,
aynı yataklarda, ayrı kokularda…