Dolunay Seferi Şiiri - Leyla Şerif Emin

Gelme,
Bitmez bu karanlıklarda ışıklı yollar
Bitmeden umudunuzdaki o anlar
Ki bağlayandır bizi geleceğe tükenmez adımlar
Zerredir, kumdur belki tüm sessiz çığlıklar

Unutulur,
Zor zamanlarda yol olduğunuz yollar
Çıkmaz sokaklarda dirense de kavgalar
Üç doğruyu devirir önyargılar
Kalmamış hiç hüzün, gövdeyi götürmüş başsız başlar
Yalancı bir sevdaya ağıt yakar şimdi ozanlar

Etme
Tasavvuru göz alamazsan mertliği
Namzet isen sevdaya vur kilidi suizana
Kibirli bilgiden hayır gelmediği gibi
Gelmez yarınlar yara almadan maziden yana

Avutulur
Cürmümde işlenmiş tüm cezalar
Ama çare bulunamaz yine de yarama
Ateş olsam cirmimden fazla yakardım
İnadına dizilse de karşıma sıradağlar

Kanma
Baştan ayağa zifiri olsam da
Güneşi bekle, gölgeme denk geldin belki de
Siyah ipi beyazından ayıran tan yerinde
Ne karanlıklar gizli, önce bir gör hele
Gece dediğin, hakikatin üzerindeki ince örtüde

Bekle
Sırları çözenin sırasında uzun bir kuyruk
Demedi deme, zannın inan ki çürük
Ay doğana kadar bir keşmekeş girdap bu yol
Yolu değiştirene yol vereceksin, bunu da aklına koy

Gerçek,
Suyun içinde ayan beyan
Suyun içindeysen gözün kapalıysa
Ar etme onu da açmaktan
Rüzgâra karşı savaşmaktan, kirpiklere takılan tozdan
Arındır su ile; yağmura bakışın sert olsun
Us ile çıktığın bu yolda düsturun namus olsun

Bulunur,
Her kumaşa dikişi tutan bir nakış
İşlense de gönlümüze hilâl ve yıldız
Balkan’ın kaderine düşse de kara kış
Dolunaya bakıp hayaller süsleriz yapayalnız