Dokunma /// Şiiri - Önder Akın

DOKUNMA

Bir cehennem çıkmazında ezildi yüreğim.
Sürsem yaramı, gözlerin mum gibi yanardı.

Hakikat yetmiyor...
Umut ek satırlara, ayıplamadan.
Yani, sözcükler kayıp gitmesin.

Hava çok boğuk...
Ot kokusu fena.
Ölüm gezegeni, bedava zehir saçıyor.
Dudakların...
Dudakların, sözcükleri yargılıyor adeta.

Çıldırmaya ramak... Susturdum aklımı.
Tozunu aldığım oda, bir inleyiş yeri.
Hatıralar kırbaç...
Kalbi suskundan olmazmış derde deva...
Ah, aldatmadıysa yüreğim aklımı,
Geriye tek bir seçenek...
Bilemedim.

Dilime indirdiğim dualarda yok artık ismin.
Kusur ettim kendime...

Dokunma! Beklediğim ölümü bu tufan getirir.
Sen, artık ağaçtan kopan son yaprak kadar uzaksın.

Dokunma!
Bu yarayı bozuk bir zamana verdim.
Sen... O adreste unutulmuş, yaşayan ölüsün.
Gece yarısı... Yürüyorum.
Ben değil... Artık dünya çok telaşlı.