Dökülüş Şiiri - Seyrani Göl

Yaprakları düştükçe ağaç üzülüyordu,
ne teselli vardı rüzgârda,
ne bahar vaadi.
Her düşen yaprakla biraz daha yalnız kalıyordu.

Toprak suskundu,
her yaprakta ayrı bir vedayı sakladı.
Yağmur bile sormadı neden üzüldüğünü,
izler sessizlikte silindi.

Ne kök sordu gidenin izini,
ne gövde hatırladı
yeşilin sesini.
Zaman, dallarından ağır ağır tükendi.

Kuşlar uğramaz oldu gölgesine,
gökyüzü bile
uzattı mesafesini,
yalnızlık, en çok yukarıdan yağdı üstüne.

Ve ağaç öğrendi sonunda:
bazı dökülüşler yeniden doğmak için değil,
hatırlamak içindi.
S.GÖL