Şafak söktü,
güneşin ilk gülüşü
toprağın alnına düştü.
Çiy damlaları,
gökyüzünden kopmuş inciler gibi
yaprakların avuçlarında parıldadı.
Rüzgâr,
orman yollarında yüzyıllık masallar anlattı,
her ağaç köklerinden göğe uzanarak
şükretti var oluşuna.
Bir kelebeğin kanadında
gökyüzünün bütün renkleri saklıydı,
bir derenin kıvrımlarında
zamanın sabırla ördüğü sırlar aktı.
Toprak,
binlerce tohumu bağrında korurken,
yağmur bulutlarla el ele verip
hayata yeniden can kattı.
Ve ben,
tüm bu sessiz mucizelerin ortasında öğrendim:
Doğa, Yaradan’ın kalemiyle
her nefeste yeniden yazarmış dünyayı.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 10.8.2025 10:38:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!