Divane Şiiri - Abdullah Oral

Ne zaman özgürlüğü düşünsem
Kocaman bir yalnızlık çiziyorum
Mazgalların ardında
kızıl bir yağmur yağar
Türkü yangını dudaklarımdan...

DİVANE

Haklılıktan yana coşunca seller
Virane eyledi bu şehir beni
Vakitli vakitsiz solunca güller Divane eyledi bu şehir beni

Temmuz sarı sıcak güneş yakıcı
Öfkeyle indirdik örse çekici
Emek katlolmakta zulüm yakıcı
Divane eyledi bu şehir beni

Sevda güllerini ektik bağlara
Umudun adını yazdık dağlara
Kırdılar kanadım düştüm ağlara
Divane eyledi bu şehir beni

Neden kaçar durur yobaz fikirden
Eline ne geçti sofu, zikirden
Ne ister tanrılar yoksul fakirden
Divane eyledi bu şehir beni

Düşmez iken tanrı ismin dilimden
Çiçekteyken soldum düştüm dalımdan
Medet umulur mu hain zalimden
Divane eyledi bu şehir beni

Kaldırımlar sessiz sokaklar yaslı
Dostluk kapıları açılmaz paslı
Her şey fotokopi bulunmaz aslı
Divane eyledi bu şehir beni

Kula kul olmadık kimse kalmamış
Solgun yanaklar var henüz gülmemiş
Vurguni’yim dağlar düze inmemiş
Divane eyledi bu şehir beni