Dilim Şiiri - Mustafa Kemal Erdoğan

hayata dil çıkarabilirdim,
bu kadar sevmeseydim,
ne seni,
ne onu,
ne de başkasını....
dil çıkarmakla kalmaz,
nanik bile yapardım...
hatta dalga bile geçerdim hayatla,
umursamaz olabilseydim sevgilere....
sırtına vurup lokmasını alabileceğim basit kişiliklerden
birisi değildi hayat....
kullanma klavuzu olmayan acaip bir edavat...
her kullanana göre değişen memnuniyeti,
eskidikçe garipleşen halleri ile,
içine düştüğümüz kör bir kuyu gibi hayat...
zıpla zıpla hep aynı yerdesin....
merdiven dayayıp çıkanlar var arasında,
hilekarlar,
kolay yolu seçip,
dostlarını kuyuda bırakanlar.....
sırayla gelir ecel,
acelelerini anlayamadım,
öne geçme heveslerine şaşkınım....
hastalıklı toprakların altını üstüne getirmek gerekir,
ne yapalım şimdi,
dünyayı tersine çevirsek,
hepimiz yerlere düşmeyecek miyiz?
kime sarılacağız o zaman ?
hayatla ben de dalgamı geçebilirdim,
aklımda minik bir yürek olmasaydı...
şeytanla arkadaşlık etmezdim ama ne olursa olsun...
ben de iyi insanlarla tanıştığımı sananlardanım....
hayat böyle kardeşim,
sen hayatın kurallarını kalbine göre yorumlamışsın....
şimdi,
hayata lanetler edemiyorum,
yazık garibana,
bu kadar yük varken sırtında....
özenecek bir şey yok bunda,
bir kere değiştirebilirsin yolunu,
gideceğin yere vardığında,
afedersiniz
yanlış gelmişim deme şansınız yok....
sırat köprüsü kadar ince de olsa ben bu yolu geçeceğim,
tek başıma hem de,
yıkılmadan,
savrulmadan karanlığa....
son nefesimde,nasıl olsa dilim çıkacak dışarıya,
vereceğim olsun hayata....