Dilenci Şiiri - Yılmaz Bozan

DİLENCİ

İlk kez bir dilenciye sadaka verdim

Soyluluk soytarılığından uzak

Yalın asaletini gözlemlerken

Bir dilenci para dilenir sadece

Peki, biz nasıl dilencileriz

Kaç tanemiz şu dilencinin gururuna sahip

Kaç tanemiz onun kadar gerçeğiz

Dilenci para dilenir

Biz umut

Dilenci para dilenir

Biz sevgi

Dilenci para dilenir

Biz mutluluk

Ve asla onun cesaretiyle de yapmayız

Gurur tepemizde

Tutku içimizde

Onur ayaklarımızın altında

Dilencinin bizden kirli elbiselerine baktım

Çıplak olmak istedim

Gözlerine baktım

Yüzlerden utandım

Önündeki bozuk paralara baktım

Yoksulluğumdan utandım

Hem de ne yoksulluk

Üzerinden silindir geçmiş umutlar

Yabancı bir dile aitmişçesine dilimizden dökülen

Asla da anlaşılamayan sesimizden utandım

Yani yoksulluğumuz da yoksun

Onun sırtında bir erdem

Bizim ceplerimizde bir çıyan

İlk kez bir dilencinin yerinde olmak istedim

Sokaklardan akıp giden hayatın gerçek tanığı

Bunca karmaşanın

Bunca günahın vebalsiz bir tanığı olmak, onun gibi

Bozukluklar arttıkça önündeki işlemesiz mendilde

Dilenci daha bir mağrur bakıyor

Daha derin süzüyor dilenci sürüsü bizleri

Bu ne telaş

Bu ne hız der gibi

Durun yanlış tarafa der gibi

Başını sallıyor

Ve gene aynı kaldırım taşında gözbebekleri

İlk kez sadaka verdim bir dilenciye

Yoksulluğumun yoksunluğunun bilincinde

Fazlaymış gibi görünen

Ama bizden daha gerçek bir yaşama bakan gözlerim kamaşarak

Dilenciliğimin yavanlığından utanarak

Yılmaz BOZAN

21-11-2010 ANTALYA