Devrilen, Gölgeler Şiiri - Nuh Karaaslan

Gölgen,
kanıksanmış yeşilin;
Oh ne âlâ, ne güzel..

İzdivac ister!
Lâl-ü gevher'e, nefes olur..

İlk adımının peşi sıra,
takipçinse gölgen;
kısa, uzun, silik ve kayıp...

İcazet ister!
Bedenin içinde saklı, nefs olur..

Ve içinde ki sevi,
bî kopmuş, bî..
Öylece durakalan...

İzafiyet ister!
Durup demlendikçe, şems olur...

O gölgedir sülfürüyle,
İçten içre çürüten...
Bir çınarı, ceviz ağacına devrilten.
Devrilten...

Gölgelerdir, insanın benliğini hislerinin içinde zâyî eden...

Kim görüp-bilmek ister ki şimdi,
Sadık gölgesini,
Adımlarının peşi sıra ?
Yaşamda...