Dermanını Bilen Sevsin Şiiri - Halil Kumcu

Bir sevda ki konargöçer,
Ne dağ dinler ne de geçer.
Köz olur, yanmayı seçer;
Dermanını bilen sevsin.

Yaralı gönlüm kâh inler,
Dil söylese can kahreder.
Bir dokunuş bin yıl eder;
Dermanını bilen sevsin.

Düşler esip terk ederken,
Ben idim sığ yerde düşen,
Kırık camlar gözde tümden...
Dermanını bilen sevsin.

Bu yol çetin, bu yol yaban;
Her adımda kurşun, duman...
Sonsuz rüya, gizli zaman;
Dermanını bilen sevsin.

Geceler dost, sırdaşımdı,
Yüreğimde saklanırdı.
Her duada bir yaraydı;
Dermanını bilen sevsin.

Bir bakışla bendi dağlar,
İçime sığmaz mızraklar.
Kalbim çöker, sessiz kanar;
Dermanını bilen sevsin.

Aynalarda solgun yüzüm,
Kırkı geçmiş, eski hüzün...
Bir dizi saç, yarım sözüm;
Dermanını bilen sevsin.

Hasretinde erir benzim,
Tutunacak dalda yazım.
Yalnız seninle tek çözüm;
Dermanını bilen sevsin.

Halilî’nin sesi yasta,
Yâr belinde ağlamakta,
Son demini yaşamakta...
Dermanını bilen sevsin.

13 Haziran 2025 / Cuma / Ankara