Derindeyim, çok derinde.
Güneş en meşru piçi olan geceyi,
Koynuma bırakıp karardı amansızca.
Anladım ki;
Yalnızca insandan değildir terkedilmişlik.
Doğa da usanabiliyor insandan.
Ve yazık ben hala buradayım.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta