Denklem Şiiri - Kasım Kobakçı

Benim gerçeğim bu,
İnsanın özü,
Kendi elinde değildir,
Soydan gelen miras,
Ve büyüdüğü toprak,
Çizer onun yolunu,
Kader dediğin,
Bu denklemdir.
*
Gördüğümü yazarım,
Bir cerrah soğukkanlılığıyla,
Duygulara yer yok,
Merhamet veya öfke,
Sadece bir gözlemciyim,
Hayatın laboratuvarında,
Olanı olduğu gibi,
Kayda geçiren.
*
Güzelliği aramam,
Süslü bahçelerde,
Benim ilhamım,
Fabrika dumanında,
Paslı bir makinede,
Ve kenar mahallenin,
Çamurlu sokağındadır,
Hayatın kendisi,
Çirkindir çoğu zaman.
*
Medeniyet, ince bir zar,
Altında, ilkel bir varlık,
Hayatta kalma güdüsü,
Açlık ve arzu,
İnsanı yöneten,
Asıl güçlerdir,
Ruhun derinliğinden çok,
Etin ve kemiğin,
Sesini dinlerim.
*
Doğa, bir sığınak değil,
Yırtıcı bir güçtür,
Ne sever, ne de nefret eder,
Sadece var olur,
İnsanın çabası,
Okyanusta bir damla,
Fırtınanın önünde,
Kuru bir yapraktır,
Anlam aramak boşuna.
*
Seçimler, bir yanılsama,
İpler, başkasının elinde,
Kalıtımın ve şartların,
Bir kuklasıdır insan,
İyilik ve kötülük,
Koşulların sonucudur,
Kimseyi yargılamam,
Sadece teşhis ederim,
Sebepleri ve sonuçları.
*
İşte benim yolum,
Süssüz ve çıplak,
Bir gerçeğin peşinde,
Teselliyi reddeden,
Gözünü kapatmayan,
İnsanın acziyetini,
Ve doğanın kayıtsızlığını,
Anlatan bir sestir benimki,
Beğenilsin, ya da beğenilmesin.