Denizlerin kum saati Şiiri - Savaş Özen

Eskiden - ortaçağ, celladını beklerken -
Mayıs mevsimini şaşırmış bir zemheriye döndü
Buz terleyen teninde Bizanslı keşişlerin.
Uzun entarilerinde ve kıvrık sakallarında
Simsiyah bir sükuta döndü.
Süleyman'a meydan okuyan bir kilisede zangoçlar
Son kez çekiyordu ipini eskimiş hayatların
Ve son kez bakıyordu ikonlar rakseden mumların ardından
Konstantiniyye - damarlarında köpüren mavi kan şahidimdir -
Gelinlik bir genc kız gibi kapısında çürüttüğü ortaçağlı aşıkları
Son kez hatırlıyordu...

Güneş en çok bahara, bahar sana yakışıyordu
Mavi, kaştan kirpikten sonra en çok sana yakışıyordu
Kavim tutmayan topraklar bile Mezopotamya'dan önce,
Bulvarlar, meydanlar ve köprüler en çok,
ve daima sana yakışıyordu

Tutup bana şehirlerden bahsederler
Paris'ten, Londra'dan ya da Roma'dan
Seine, Thames ya da Tevere
Nehirlerin ikiye böldüğü
Doğu ya da Batı, Kuzey ya da Güney
Ey denizlerin kum saati
Onların ikiye böldüğü şehir

Nerden baksanız deniz, dar sokakların ardından pusuya yatmış
Ateşten bir levha gibi geçer zaman pencerelerden
Zaman bir şehirden ancak bu kadar usulca geçer
Baharat kokan çarşılardan, kırık şadırvanlardan
Taş döşeli avlulardan
Mazot kokan çiçeklere ve sırça gökdelenlere düşer
Avarelik her zaman olmasa da
Bir defa denenmeyi bu şehirde hakeder

Her köşede gizlenmiş bir ayrıntısı hayatın
Kimi zaman da tutarsızlığı diyelim
Bir yanda rakkaseler ağır ağır akarken kadehlere
Diğer yanda ulaşır gök kubbeye tekbirler
Çerçiler bağırır cumbalı ve ıslak çamaşır kokulu sokaklarda
Kapı önlerinde eğleşir kadınlar
Beyaz rüyalara dalar biraz ötede
Hayatı ıskalayan ve ıslıklayan çocuklar
Bu yüzden Asyalıdır gittiği yere kadar

İstanbul, şiirleri emziren kadını şehirlerin
Milyonlarca ateş böceği yanar söner, geceyi giydiğinde
Kimi senden uzakta yaşar gurbeti
Kimi tam yüreğinde
Kayda geç sözlerimi ey kutlu şehir
Kayda geç hasretinle kanayan gözlerimi

Cidde - 2006