Denizde Kaybolanlara Liman

Herkes büyük dalgalardan korkarken,
Sen ise bir su birikintisinde boğuldun.
"Okyanus bu!" diye haykırdın,
Oysa ayağını ıslatan, kendi gözyaşındı.
Derede boğulmak, kibrin en acıklı halidir
Bir kum tanesini dağ sanıp,
Kendi gölgenden korktun.

Zaman dediğin, kumları avucundan kayarken
"Aklım nerede?" diye sordukça,
Saatin yelkovanını tutmaya çalışmak gibi...
Damlaya damlaya çöl oldu.
Unutma duran sen değilsin,
Seni bırakıp giden, zamanın kendisi.

Geçmişin tozlu raflarında bir fotoğraf albümü,
Her sayfası yapış yapış pişmanlık.
Kırık bir saat koleksiyonu yapmışsın.
"Bak," diyorsun, "hep 12’yi gösteriyor!"
Oysa gerçek,
Gece yarısından korktuğun
Ve güneşi reddettiğin için
Karanlıkta kalmış olman.

Al, sana yeni bir pusula ve saat hediye ediyorum.
Pusulanın ibreleri kırılmış, haritası yakılmış.
Saatin akrep ve yelkovanı sökülmüş, rakamları silinmiş.
Çünkü yolu yeniden çizmelisin
Çünkü zamanı yeniden öğrenmelisin
Yıldızlarda ya da dijital sayılarda değil,
Yüreğinin ritminde.

Ve işte, taze bir zihin:
İçinde “keşke”lerin değil,
“Belki”lerin filizlendiği,
“Şimdi”lerin çiçek açtığı
Bir bahçenin kapısı.
Gir ve kilitleri denize at…

Bilesin diye söylüyorum:
Boğulanlar, suyun derinliğinde değil,
Kendi korkularının sığlığında kaybolur.

Şimdi,
Hediyem olan bu pusulayı tut,
O saati koluna tak,
Ve yürü:
Ayak izlerin zamanı sollasın,
Kendi okyanusunu yaratsın!