Deniz Şiiri - Ziya Bekar

Sabahın tan yerinin ağarışında
Doğan güneşin parlayan ışıklarında
İzmir konak meydanında
Karşımda iki deniz
Biri sonsuzluğu gösteren deniz!
diğeri yaşayan deniz.
yaşayan deniz.
Durgun ve sakinliğini gördüm
Masum bir yüzün vardı
Umutlarını rüzgara bağlamıştın
Hırçın dalgalarda,
Hoyratlığını, haytalığını göstermek için
Ama gülen gözlerinle sevecensin
Korkutuyorsun beni bu halinle
Biri sen, sonsuzluğu gösteren
Konak meydanına bakan deniz.
Diğeri o yaşayan deniz, yaşayan deniz.

Sen!
O! yaşayan deniz!
Benden bir parça aldın
Sürükledin onu enginliklerine,
İçine çekerken fersah fersah
Bende yok olma korkusu
Üstünde tutarsan martılar gibi
Bende yaşam kokusu.
Bir zamanlar bak oğlum dediğimde
Vardı hep, bin özürle gönül almalar
Saygının en güzeliydi ruhumda baharlar
Şimdi ne oldu böyle,
Hayatına iki denizden biri girdi
O da yaşayan denizdi
İki eli, iki gözü, iki kulağı vardı
Bir peri kızı sanki çekti seni kendine
Bana boyun eğmen suskunluğun niye
Ne bir özür, ne bir gönül almalar
Saygıda kusur var, ruhumda son bahar
Sebebi,
Hayatında yaşayan bir deniz
ve ona bağlı sorunlar.

Olsaydı keşke,
Sonsuzluğu gösteren deniz.
Olsaydın!
Keşke o sonsuzluğu gösteren deniz.
Umutlarında rüzgar durduğunda
Ne hırçınlığın kalır. Nede hoyratlığın
Alırdım seni kucağıma,
gönlümün enginliklerinde,
Ninnilerin en güzelini fısıldardım kulağına
Sen benim en güzel varlığım
Hem baharın, hem yazın, hem de kışın
Sen her mevsimsin,
vazgeçilmez tadımsın!
Sen her mevsimsin,
vazgeçilmez tadımsın!

2007 Eylül