Demedik mi Şiiri - Lokman Gülbahçe

O, kapının önünde donup kalmıştı. Yüreğinde fırtına, gözlerinde gökyüzünün tüm grileri vardı. Karşısında artık boş bir sokak duruyordu; sevdiği gitmiş, ardında sadece sessizlik bırakmıştı. “Neydiki acelen çekip de gittin… Birlikte ölelim demedik mi biz?” fısıldadı, dudakları titreyerek. Bu sözler, artık yalnızca bir hatıra değil, kalbine saplanmış hançer gibiydiler. Yalan mıydı onca edilen sözler, sahte bakışlar? O yeşil gözler, bir zamanlar dünyanın merkezini yapmıştı onu, şimdi ise birer suçlu gibi boşlukta süzülüyordu. Ne söylese eksik, ne yapsa azdı… Çünkü kalp artık tutunacak bir şey bulamıyordu. Aşk ateşi, onu köz etmişti. Hatıralar, tenini yakmış, ruhunu paramparça etmişti. Ne dilerse dile, neye sarılırsa sarılsın, o acıyı dindiremiyordu. Yüreğine hançer gibi saplanan yokluk, her gün biraz daha derinleşiyordu. Lafzede konuşmak istese de dil felç olmuş gibiydi. Ayağı, eli, her hareketi artık onu taşıyamıyordu. Belki de hasretlik, yıllar boyunca taşıyamayacağı kadar ağır gelmişti. Ve her gece, yıldızlara bakarken sessizce fısıldıyordu: “Ölüm acıtır mı gittiğin kadar? Acı verir bana sensizlik kader…” Ama bilirdi ki, açılan yaranın izi hiç silinmeyecek; zaman ve dünya bile bu hasreti tüketemeyecek. Tek tesellisi, bir zamanlar yaşanmış sevdaydı; bir zamanlar söz verilmiş “birlikte ölmek” arzusu. O gece, rüzgarın sesiyle birlikte yalnız kaldı. Sevdiği yoktu; geriye sadece bu cümle kalmıştı: “Birlikte ölelim demedik mi biz?”