Deme Şiiri - İlyas Kaplan

temmuz ayı bitti, bitiyor
üzülerek izliyorum
içten içe seviniyorum ayrıca
mahcup bir sevinçle
susamışım sana şunca yıl
susmuşum bir o kadar
sözlerim bulanık işgallerde
diyeceğim o ki
deme

yüzüm gözüm çizik
dizlerim kan revan içinde
sana gelmeden önce
aştığım nice dağın
tökezlediğim nice yamacın
hatırına
deme…

dudaklarının kapısını açıp da
beni söz gibi yalan eyleme
işte bu yüzden
efkarlıyım seher vakitleri
bu yüzden
kır çiçekleri
mavi ve kızıl renkleriyle
birer ikişer konar düşlerime
eski bir aşk şarkısını fısıldarken
deme

kırkikindi yağmurları başlamadan
ihtilaller patlamadan
her neyse
göz pınarına düşen
yanaktan süzülen
kana tere karışan
deme…

mecnun sahrasında
yorulmuş
parçalanmış
bir yanı ateş
bir yanı rüzgar
bir yanı su
dipsiz kuyulara bıraktığın
hayaller uğruna
rüyalara gizlediğin duygular aşkına
deme…

bir ilk bahar akşamı sessizliği
ellerimde mormenekşeler
kır çiçekleri
sana doğru zaman
düşmüşüm yollarına
kırmızı güller açmadan
göz ucuyla dahi olsa
dönüp bakmayacaksan
deme…

değil mi ki
lal gönlümün yurdu
savaş ve ateş çemberi
ağaçlar altında ateşler yakılmadan
öyle bir akşam üzeri
denizler kaynamadan
gemiler suya gölge salmadan
şiirler yazılmadan
deme..

isimsiz fısıltılar kazılır yeni bir alfabeyle lehçeme
dün değildi ömrümün heybesinden düşen
bu günü kaybetme telaşıydı asıl mesele
asıl mesele
parmaklarıma yapışan kelimelerin haykırmasıydı
bir melodram sahnesi yüreğimin kıyıcıkları
paragraf başı söylemlere karışırsın
hasretin her türlüsü sana
gecenin kör tabakasına rastgelen denklemler
çözülmeden
deme

depresyonların eşiğinde
çıkmaz sokaklara itilmiş
bir şekilde yaşamaya mecbur
ayazlar solumaktayım
işlek caddelerin kalabalığına katılmış
yürümekteyim

bin türlü sitemler aşkına
la-mekan
sese ses
günaha azap
ateşe su
deme…

redfer *