çıldırıyorum şu aklımı bazı sıralar
asılı kalıyor tüm umutlarım kursağımda
her gün yeni hayatlar içiyorum
hem de tek bir dikişte
her gece sabahı yokluyorum
sanki bi güneş doğmayacağımı bilmezcesine
ben her neysem işte
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta