Delinin akıl hastanesinden çıkışı
Deliliğin İçinden Doğan Hürriyet
Gözlerimden yaşlar süzülürken ilk kez etrafı gördüm. O duvarların beyazlığı artık bana mezar taşı gibi görünmüyordu; sanki nefes alıyor, sanki içindeki gölgeleri salıveriyordu. Yıllardır renkleri seçmeyen gözlerim birden griyle beyazın arasındaki farkı yakaladı. Güneş, demir parmaklıkların arasından içeri sızıyor, ince ince yüzüme vuruyordu. Ve ben, yıllardır karanlığa alışmış gözlerimle ilk kez ışığı seçtim.
Doktorlar şaşkındı. Defterleri ellerinden kaydı, kalemler avuçlarından yuvarlandı. Birbirlerine bakıp fısıldaştılar, ama sesleri bana ulaşmadı. Çünkü ben artık onların sesine değil, önümde beliren bir gerçeğe kulak kesilmiştim. Hemşireler, gözlerimin akışına şaşkınlıkla baktı. Onlar benim boş bakışlarıma, kendi kendine mırıldanan dudaklarıma, hezeyan dolu çığlıklarıma alışmışlardı. Ama bugün farklıydı. Bugün ben boşluğa değil, bir siluete bakıyordum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta