Dar Hücre Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Ben bu dünyaya sığmadım,
çünkü dünya dar bir hücreydi
ve hakikat kelepçelenmişti.
Göğe baktım —
yıldızlar bile fişlenmişti.

Bir dergâhın bodrumunda döndüm,
sema değil bu:
baş dönmesi.
Hakikate yaklaştıkça
aklım dağıldı,
nihayet.

Bir kitabı okudum,
ama kimseye söylemedim.
Çünkü aşk,
devlet sırrı gibi saklanmalı.
Açığa çıkan sevda
ilk kurşunu yer.

Ben anarşistim ey nas,
ama taş atmıyorum vitrinlere;
ben düzeni içimde yakıyorum.
Nefs denen tiranı
her gece idam ediyorum,
sabah yine diriliyor
— işte buna cehennem diyorlar.

Bir deli gibi sevdim Hakk’ı,
ölçüsüz, hesapsız, sınırsız.
Şeriat dedi “dur”,
tarikat dedi “sus”,
hakikat dedi:
yan.

Ve ben yandım.
Ama kül olmadım.
Kül olsaydım hafiflerdim.
Ben ağırlaştım,
çünkü acı
insanı yere bağlar