Dağların Sızısı Şiiri - İsmail Uysal

Bir sızı, rüzgarsız koku salıyor
Çaresizliğini kusarcasına
Dünyayı sığdırmış kafatasına
Bir kadın, korkuyla nefes alıyor
Bir rüzgar, nefessiz korku salıyor

Sevmekten ürküyor çocuk yüreği
Nedir nefes almak, nedir yaşamak
Bir ateş, hem sıcak hem de yumuşak
Bağrına basarken bir kelebeği
Gölgeden korkuyor çocuk yüreği

Bir bakış, bir şehre sinmiş haneler
Yokluğun içinde yorgun sancısı
Tanışı olduğu gün yabancısı
Bir duygu, içinde tüm bahaneler
Elemden çılgına dönmüş haneler

Bir dağ ki saklıyor ihtişamını
Ürkek bir tavşanın bakışlarına
Bulutlar alışkın sert kışlarına
Bir dağ ki sağlıyor kar ihramını
Bir ruh ki aklıyor ihtişamını

Derdim, ne siyahttır ne de beyazdır
Bir gülüş, imrenir gökteki kuşak
Sükuttan ağırdır taştan yumuşak
Bir dert kalbe düşen gizli ayazdır
Çaresizlik rengi sade beyazdır.

Bir kalp ki çırpınan bir kuş misali
Dokunsan kanadı kırılır gibi
Bir ötüş, bir anne sarılır gibi
Görende annesiz bir çocuk hali
Kalbi bir kuş olup uçmuş misali

Bir sükut, sürecek son ana kadar
Çığlığın ayyuka çıkmış halidir
Bir sükut bir aşkın son mealidir
Gözlerin aklıma geldiğinde yar
Ağlarım eylülden nisana kadar