Dağların Kucağı Şiiri - Mustafa Bulan

Ne zaman kendimle şiir konuşsam
Mavi denizler ilham vermez bana.
Sahiller dar gelir, rahat duramam
Ufuklar yiter, ilham vermez bana!

Yetmez bana deniz, sahil, musiki…
Hemen uzanırım düşlerimdeki
Karlı dağlara, hep yanımda sanki;
Dağların gücü ilham verir bana!

Sığınırım dağların kucağına,
Bırakırım kendimi rüzgarına,
Ve girerim efsunlu havasına,
Soğuk rüzgarlar ilham verir bana!

Önemli değil nerede olduğum,
Yalnızlığıma yoldaş olurum,
Sonra alçaklara meydan okurum,
Yalnızlık özde ilham verir bana!

Bilirim dağlar heybetli ve mağrur,
Yürütmez eteklerinden savurur,
Hayal tüccarlarını hep korkutur,
Zirveler pusar ilham verir bana!

Hiç yüz bulamaz hayal tüccarları,
Vurur yüzüne soğuk rüzgarları,
Alçaklar savrulur çıkmaz yolları,
Dağlar konuşur ilham verir bana!

Yalnız başıma dolaştım dağlarda,
Soğukta kaldım, ıslandım yağmurda,
Sıcağı da bilirim soğuğu da,
Soğuğun yüzü ilham verir bana!

Bulamoğluyum, çobandım dağlarda;
Çok kurt, çakal uludu etrafımda,
Karıştırmam dumanlı havalarda,
Doğanın sesi ilham verir bana!

Şile/22.06.2018