Çürüyor Sende Mevsimler Şiiri - Ömer Duru

Gecenin zifiri karanlığında
şehrin mahreminde saklayıp uykusuz bıraktığım gözlerin,

Tadını sakladığım son bakışın asılı duruyor şehrin üstünde.

Saçın dokunur yüzüme,
omuz başımda sıcak nefesin alev alev.

Rüzgar çarpması
Nasıl öksürek hissiyle gelir ya insana? Nasıl sızlatır aydınlığı!

Karanlık sarsın diye gözlerindeki mahmurluğ ile
Sak bir rüyada yaşar gibi çırpınırken yatakta

Aldığım her nefesin aczi,
Kurumuş nehir misali kuraklık verir ömrüme
Yanağında çicek bozuğu tebessüm ile hiç solmamış gül bahçesi gibi durur
sende bu bakış.
****

Dışardaki yağmurun sesi yar,
yokluğuna inat kesintisiz yağıyor
bıraktığını tekrar toplamaya adanmış gibi
şehre dadanmış çatlak bir bulutsun bende

Şehrin ağaçları açmış dallarını,
ovası yayılmış düzlüğe
Tırnak uçlarına kadar çamur
Kirpiği sızlatan yağmur olur yar

Ovanın çiçeklerini sermiş mevsim.
Nedir bu örtünün rengi sende
Çürüyor mevsim
Dalında asılı kalınca aşklarını dökmedi bu sene
***

Ağaran şafakla sızım başlar yar
Romatizma sancımı hatırlarım,
yanında yürek sancılarım gelir.

Bulut gözlerim derya olur
gece boyu gözlerim çırılçıplak,
düşmez sahile bakışlarım,
deniz kadar akan yaşlardan
çıplaklık giyemez yüreğim

Uçurum uçurum
bakıyorum ölümün kıyısına,
nazarımdan kan sızar

Her bakışta özlem,
müjgan kanar yanaklara sızar
müjgana çekilmiş sürme gibi
Taa içime yapışan sızım yanar

Şehrin üstünde çatlamış bulutum,
yağmur aralıksız yağıyor
müjganla birlikte şehrimiz ıslak,

Arınıyor kirinden
Sensiz yıkanıyor şehir
Sensiz paklanıyor günahından

Kızıl saçından başladı dökmeye,
aşklarını yıkıyor yağmur,
sızım sızım acı bırakıyor üstüme
kirinden arınan şehir yanıyor bende
senden arınmıyorum diye.

Çıplaklığa çekilmiş sürme gibi
bu şehirden çıkmıyor kokun

Her bahar temizliğinde bu şehir
seninle yine kirli kalıyor.

Mevsimi çürütüyorsun Yar,
Mevsim çürüyor sende

-------
Dost Kalem

Sahra Yaren
Nasıl bir şiirsin ki, hem sevgiliye yazılasın hemde sevgiliyi yazan
Nasıl bir yağmursun ki, sevgiliyi arıtırken sevgiliye bulaşan ve her damlası "yar" olan
Nasıl bir şehirsin, sevgiliden ayrılmaya çalışırken sevgiliye sıkı sıkı sarılan
Ve sen mevsim, bağbozumu, dökülen yaprak, sararan yüz
Ve sen nasıl bir topraksın ki, çürütmeye çalıştıkça
Çürümeye alışan...

Bittikçe çoğalan, çoğaldıkça büyüyen bir şiir olmuş
------

Mustafa Bay
24.01.2021 12:06

Çürür...

Tutulmayan el...
Bakılmayan göz...
Dokunulmayan ten...
Sevmeyen/sevilmeyen yürek...

Aşk, cilasıdır insanın..
Yaşamın parlaklığıdır, feridir bir gözün...
Işığıdır...

Sevmeyen/sevilmeyen ne varsa...
İşte o "çürüyen mevsimdir..."
Gidilmeyen yol, pas tutan kalptir
-----