Cüret Şiiri - Yusuf Özdumanlar

Bak şimdi ey fâni, dinle
Belki bir suret,
belki bir ölü var gözünde
Hâlbuki ne çok yakışıyor
Çelik çomak ellerine
Beyaz dağlardan üzerine
Kayalar yağmış meğer yağmur gibi
Meğer acılar bu denli aklını köreltmiş
Susuzluktan sönen feryadına
Bahri bir umutla içirmiş

Sen kumlarda seyran et çocuklar gibi
Defterine dumanlı evler sırala
Sonra al eline kalemini
Kendi kaderini karala
Fırsat bulursan bir ara yanıma gel
Önüne kestaneler ve cevizler ser
Anlatayım sana masallar diyarını
Sen gör kimde hayır kimde şer

Çocuk,
Sen beni tanımazsın, tanımadın
Ben çoktan yaşadım ömrümü
Geride kimseyi bırakmadım
Adımı söylesen aynalara bil ki tanır
Geceler yüzümdeki karanlığı
Her gece kıskanır
Sen ki henüz gün görmemiş yaşında
Denize taş atma, cılız kollarınla
Uzunca at adımını, uzaklara yaklaş
Yaşa hayatını, dört duvarlı dünyanda