Yalnızlık doğurur beni
Yalnızken gelen duygular yoğurur beni
Ve yalnızken mağrurdur kendim.
Yalnızken güçlüyümdür
toplum olabilecek kadar…
Sokağa gölgesi düşmüş bir bilgenin yüzünden
sicim gibi iniyor yağmur.
Bilge, yitirmiş asasını,
sokak,yalın ayak aşk…
Yağmur, bilgenin ayaklarını;
Gece başıboş,
Gece bir girdap gibi çekiyor içine yağmuru.
Şemsiyeler dağınık duruyor kaldırımda.
Hasret şemsiyesiz ve gölgesiz.
Gözlerim masum
Buğudan şair kokusu çekiyorum,
Şimdi ötesindeyim efkârların
Güvecinler uçuruyorum kendimden
Kırılan camları duymuyorum
Dokunmuyorum hiçbir imgeye
Bir giz var
Gözlerimden beynime
Toprak gökten gebe kaldığı bebesini
Göğün mavi gözlerinden besler
Göğün toprağından
Toprağın göğünden başka kimsesi yoktur
Bu kimsesizliğin büyüttüğü umut Filistin’dir
Filistin gök ile toprağın çocuğudur
Beyaz,
Yeşilin içine akıyor,
Gökten arınmış su beyaz.
Ellerinde mor bir gül,
Ellerin beyaz.
‘yüreğim acıdı ay düşürdükçe aydınlığını bahçeme.
efkar duman savruldum, kahroldum…’
tenim sularda, düşündükçe gözlerini
Dün sen uyurken düşündüm de,
Ne iyi etmişim sana aşık olmakla.
Ne iyi etmişim
Sevda beliğine bir sevgi düğümü atmakla…
Bir yağmur var ki dışarıda
Elde değil düşünmemek
Ne seni
Ne de ellerini küfrüyle buğulayan
Bir saçak altı insanımı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!