Çok Sevdin Ama Güvenmedin

Yalnız bir yolun sonunda,
Sessiz bir kış akşamı gibi duran yüreğim,
Tükenmiş saatler içinde kendine yer ararken,
Gözlerin bir ışık gibi düştü önüme.
Hiç hesapta yoktu,
Hiç böyle bir baharı beklemiyordum…
Ama işte oradaydın,
Unutulmuş bir rüzgâr gibi aniden esti yüzüme.
Ve ben anladım ki,
Bazen en büyük yangınlar,
Küllerin altındaki son kıvılcımdan doğar.

Sesin, bir fısıltının yankısı gibi düştü içime,
Tanıdık ama hiç duyulmamış bir ezgi gibi…
Yıllarca kaybettiğim,
Ama aslında hep içimde taşıdığım bir şarkıydı bu.
Sana rastlamak,
Zamanın bile unuttuğu eski bir melodinin
Kendi notalarına usulca oturmasıydı.
Ben söylemeye korkarken,
Sen, hiç susmadan şarkımı tamamlıyordun.
Ve işte o an anladım,
Bunca fırtınadan sonra,
İlk kez bir insanın gözlerinde dinlenmek mümkünmüş.

Ama bilirsin işte,
Aşk dediğin, bazen sadece masallarda mutlak huzurdur.
Senin sevginde bir fırtına vardı,
Öyle güçlü, öyle sarsıcıydı ki…
Beni mutluluğun en yüksek tepesine çıkarırken,
Bir an sonra en derin çukura yuvarlıyordu.
Kollarında kaybolurken,
Aynı zamanda kendimi zincire vurulmuş gibi hissediyordum.
Ne yana dönsem bir duvar,
Ne yana baksam bir şüphe…
Beni sevdiğini biliyordum ama,
O sevgi neden bu kadar sert, bu kadar keskin,
Bu kadar tutsak ediciydi?

Bir gece, telefonun ekran ışığında yüzünü gördüm.
Gözlerin, soruların gölgesinde saklanmıştı.
Her bildirim bir yara açıyordu içinde,
Her suskunluk bir başka şüpheyi besliyordu.
Kim o?
Neden çevrimiçisin?
Saat kaç, neden hala buradasın?
Sorular yağmur gibi yağdı üstüme,
Ve biz ıslanmadık, boğulduk.
Güven, parmaklarımızın arasından kayıp giden
Bir avuç su oldu.
Ne kadar sıkarsan sık,
Tutamadık…

Biz sevdik,
Çok sevdik,
Ama birbirimizi özgürce sevmeyi hiç öğrenemedik.
Ben seni severken uçmak istedim,
Sen beni severken kanatlarımı kırdın.
Öyle bir aşk yaşadık ki,
Bir yanımız bahardı, bir yanımız kış…
Gözyaşlarımız bile birbirine karıştı,
Ama yollarımız bir daha birleşmedi.
Çünkü…
Çok sevdin… ama hiç güvenmedin.