Çocuktuk Şiiri - Erkan Tankut

insan büyüyünce en çok masumiyetini kaybedermiş, büyüyünce anladım çocukkken toz pembeydi herşey ,bilmezdik dünya nedir ,hayat nedir anne baba kavga eder bizi görünce gülmeye başlar unuturdu kavgayı bizi güldürmek için şirinlik yapar ,biz gülünce herkes gülerdi. biz çocuktuk ,kavga nedir niye kavga edilir bilmezdik biz çocuktuk karnımız acıkır anneye gider ,canımız çikolata çeker babaya giderdik çocuk olamanın en güzel yanı masum olmak heralde . zaman geçtikçe peltek dilimizle konuşmaya başlar kelimeleri tam söyleyemez ,herkesi bu saf temiz halimizle mutlu ederdik çocuktuk ; zamansız yaşayan zamanın olmadığı hayal dünyası ne dünün kederi ,ne yarının dertleri vardı üstümüzde tek dedimiz topun patlamasıydı belki ,yada tokalarımızın kaybolması yahut anne babamızın bize kızmasıydı belkide bahçelerde kurduğumuz saraylarımız vardı bizim çadırdan taştan,kumdan yaptığımız kalelerimiz köprülerimiz vardı bide evcilik oynarken etraftan topladığımız otlar taşlar yemeğimiz olurdu en büyük servetimiz ,hayal gücümüzdü bizim korkularımız bile sevimli birer tatlılık eseriydi biz çocuktuk,cebimizde misketler ,avuç içimizde sıcacık akşamlardı yazlar bi kibrit kutusu en büyük hazine sandığımız oluverirdi yere düşen her yaprağa merakla bakar anlam katmaya çalışırdık şaşkınca televizyonda çizgi flimin başlamasını beklemek anne , baba ,nene ,dede bize masal anlatır ve biz herşeyi gerçek sanardık uyuyana kadar korktuğumuz bir koridor,tuvalaete gitme korkusu annenin sarılışı ve kendini güvennde hissedişin korkmayışın büyümek denen o tuhaf kelime ,yavaş yavaş sızdı sanki dilime artık konuşurken peltek peltek konuşmuyor ,fikrimi söylemeye başlamıştım şimdi herşey büyük ve karmaşık gelmeye başlıyor güldüğüm o küçük mutluluklar bir bir eksiliyordu artık 'biz çocuktuk ' diyemiyorum , gün gün kapanıyordu o sihirli defter şimdilerde içimizde gizli büyük bir nehir akıp gidiyor ne zaman yorulsak hayatın yükünden, çökse bi ağırlık omuzlara bi fısıltı duyarız taaa derinden unutma sakın ,sende bir zamanlar ,o rüyayı yaşayan gülen bir çocuktun bize kalan, kalbimizin en güzel yerinde,kendimizi gülerken hatırlamak o unutulmaz ,o paha biçilmez çocukluğumuzun masumiyeti.