Çocuk ve oyun Şiiri - Yalçın Güler

Çakıl taşları saklardım
Yırtık pantolonumun cebinde
Bahçenizden toplamıştım
Bilirsin hani
Güneşi
Hala
Çocuk gözlerle gördüğümüz günlerden.

Arka bahçenizde öğrendim
Gidenlere ağlamayı
Atarken boynuma ilmeğini
Bir gün çocuk olamama gerçeği
Arka bahçenizde öğrendim
Hayata ilmek atmayı.

Ben,
Annemi bile köşe bakkalda satılır sandım.
Sen de bilirsin sevgili
Biriktirdiğim bozukluklar bundan değil mi?

Kirlenmemişken henüz
Elbisemden önce anılar
Takvimlerden önce yırtılmamışken
Kesik kollu rüyalar

Ne anne satılırmış bakkalda
Ne de taşlarla sürüveren bir oyun
Şimdi her bahçede bir taşım
Yırtık pantolonumu
Komşu kızına bıraktım.
Kırılan kollarımı mevsimsiz baharlara astım.

İçimdeki çakılları
Sen uyurken
Çocukluktan kalan yüreğimle
Rüyalarda bıraktım.

Bir taş çek
Anne için param yok.
Boşalsın hele ceplerim….
Bakkal amcaya sordum.