Her çerpınışta biraz daha yutuyordu bizi yalnızlık
Ve biz her defasında arayıp buluyorduk celladımızı dumanlı ve loş barlardan
Bitkin ve sarhoş fuhuş sabahlarında
Bir kez daha itiliyorduk yalnızlığın kör kuyularına
İçimizdeki vahşi hayvan biraz daha semirilip, serpiliyordu
Ağzında kanlar, parlak kocaman gözleriyle
Bir sonra ki av için daha bir usta, soysuz ve pervasızlaşıyordu
Avmıydık yoksa avcımı?
Kitaplar yazmıyor, tanrılar bilmiyordu
Çaresizdik
(1994 Yüksel Cad.Kızılay/ANKARA)
Kayıt Tarihi : 30.6.2000 04:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)