Cip Mehmet Şiiri - Adnan Deniz

Afacan mı afacan bir çocuğu imiş mahallenin, ele avuca sığmaz, hiç oturmaz, gittiği yerde hiç durmazmış cip Mehmet.
Cip de neci demeyin sakın, cip dediğim o dönemin en hızlı aracıymış. Mehmet’le alâkasını sorarsanız, Mehmet’in de cip gibi hızlı olmasıymış.
Ağaç başlarında yatar, her gün gözü, kafası sargılı gelir ama o hiç ağlamazmış. Bakmayın böyle göründüğüne cip Mehmet’in altın gibi bir kalbi varmış.
Berber yanına çırak vermişler onu ama cip Mehmet bu, orda durur mu?
Berber Fahri----Hadi cip biraz otur, demekten, gün boyu yorulurmuş. Ama cip durur mu? Bir orada bir burada gezip dururmuş.
Sıkılmış bu işten, berberlikten cip Mehmet,
----Buralardan gitmek gerek der dururmuş. Ama kimse hiç sanmazmış gideceğini ana bir gün cip Mehmet sır olmuş.
----Nerde cipim diye anası dizlerini dövmüş, saçlarını yolmuş.
Gün geçmiş günler gelmiş bir Nisan sabahı Ankara’dan ---Ben buradayım diye haberi duyulmuş
Cip bu durur mu? Önce kahveciye çırak, sonra kahve ve kulüp sahibi olmuş.
Nerde yoksul varsa doyurmuş nerde garip varsa elinden tutmuş. Bir süre sonra cip Mehmet’in namı Ankara’dan duyulur olmuş.
Paran mı yok, yatacak yer mi bulamadın, hasta mısın? Namını duyan Onu bulmuş.
Ateş gibiymiş cip Mehmet, sonunda Adana'nın Ankara Şubesi cip Mehmet olmuş.
Öyle hızlı yaşamış ki cip Mehmet, iki oğlu bir kızı olmuş. Cip Mehmet, elinden tutmuş her gelenin, karnını doyurmuş, yetmedi ceplerine paralar sokmuş. Öyle güzel yaşamış ki cip Mehmet herkes onu örnek alıyormuş.
Bir gün bir haber duyulmuş en karasından, cip Mehmet artık yokmuş. Ağıtlar yakılmış ardı sıra, gözlerde yaşlar kalmamış. Ama öyle evlatlar vermiş ki dünya ya hepsi birbirine altın ayarmış.
Şimdi öksüz kalmış onsuz Ankara ve kozanın hepsi, âmâ o cip Mehmet’miş, ne zaman gitsen Ankara'ya O halâ Ankara'da sanki bizi bekler dururmuş.