Cinnet bir enkaz Şiiri - İlyas Kaplan

caddenin karanlığında şarkı söyleyen bir kadın
başının etrafında duman halkaları fırıl fırıl
ter yüzünden yağmur damlaları gibi akıyordu
güz yağmurları misali soğuk ve iri

acı çekiyordu ruhu çaresizlikten
güm güm çarparken pusunda kalbi
ciğerleri hızlı solumaktan patlayacaktı sanki
beyni bu yüke dayanabilirse eğer
başka hayatlarla kucaklaştığı kadar
başka dünyaların havasını da soluyacaktı artık
cinnet bir enkazın şifrelerini çözebilmek için

gözlerini kapatıp kaybolduğu bir iç güzergahta
yürüyordu caddelerde sokaklarda kaldırımlarda
yürüyordu adım adım en yalnız mekanlara
kalbinin ritimleri terennüm ederek ince ruhlu bir zamanı

yürümekle cennet kadar yakın olsa
gül yaprağı döşenmiş göğsüne bir annenin
bir tarifsiz sevinç bir hatırlanmış güzellik olsa
bir bebek elinin mini minnacık avucunda
aziz bir ruhun emzirdiği

adım adım doldursa içini ve yürüse
yürüyor olmayı doğrulayan herhangi bir hedefe doğru
lüks bir hayatın tatlarını tatmak için

kalbinin ritmiyle atar şehrin süfli hayatı
caddenin karanlığında şarkı söyleyen bir kadının
bu ritimlere ayarlıdır karanlık kaldırımlar

en şatafatlı giysilerini giyip duran hayalleriyle
caddenin karanlığında şarkı söyler bir kadın
bu şehrin günahının vazgeçilmez bir öğesidir artık
onun yitikliği tıpkı bir yıldızın ölümüne benzer
pencere camına tutunup kalan yağmur damlaları gibi

yitik bir cennetten
sonbahar yaprakları gibi
hazin bir savruluşun sırrı
toprağın teni üstüne dökülür
her gece perişan bir ruh sürüklenir bu şehrin caddelerinde

redfer