Çingene Mevsimlerinde Şiiri - Haydar Güner

Sabaha yakın bir iç sesle uyanıyorum,
pencere önünde paslı bir umut.
Kar yağıyor ama kimse bakmıyor göğe.

Rüyalarla çatışan bir bedenim var benim—
açıkta kalmış çocukluklar gibi üşüyen.

Bir rüzgâr var, yönü hep belirsiz;
bir yolculuk başlamış içimde.
Ya kendimi arıyorum
ya da bir zamanlar olduğum şeyi.

Aynı sarkacın içinde dönüp duran
bir avuç kırık kuş tüyüyüm.

Sokağın ucunda bir kadın türkü söylüyor,
sesinde yorgun kervanlar.
Bir hikâye anlatıyor gözleriyle:
çiçeklerle örülmüş ama dikenli—
içimden geçip giden masalsı bir nehir.

Zamanın sol eliyle
kendi alnıma yazıyorum itiraflarımı.
Bir suçu olmayanların sessizliğiyle
gökyüzüne bırakıyorum adımı,
kırık harflerle yazılmış bir son mektup gibi.

Kimliğini unutmuş şehirlerin çingenesiyim ben—
her köşede başka bir ağıt,
her yüz başka bir isyan.
Bir sigara dumanı gibi dolanıyorum
geçmişin içinden bugüne.

Ve şimdi:
Çığlık değil, şiirdir elimdeki tek silah.
Aşkı değil,
direnişi fısıldar dudaklarım.

Çünkü bazı mevsimler
yalnızca cesurların alnına düşer—
göğsüne ateşle dokunanların.