Çileli Şifa Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

İçimdeki sancının her kıvrımı sabırla dolu,
Her rengi bir suskunluk...
O benim,
O benden...

Doğduğum gün benimle doğdun sen,
Ve içime işlendim,
Âlemin kalbi gibi...

Çıplak ayakla geçtim vadilerini,
Yakup gibi orada yitirdim kendimi,
Gözüm karardı,
Sînem nâr ile doldu.

Her gün adını bilmeden seni sayıkladım,
Beni değil,
İçimdeki seni yaşadım.

Aşkına düştüğüm yerde kıvrılıp,
Derin uykulara daldım.
Dağlara çarpa çarpa savruldum.
Dağlar hüsran oldu,
Yeşillerin benzi sararıp soldu.

Bir bilsen...
Soranlar "çileli" der şu hâlime...
Oysa ben bilirim:
Bu çile dermanımdır.
Çekmesem,
Nasıl döner yüzüm sana?
Nasıl erişirim o sabra?

Ey gönlüm, duy beni!
Sabret ama sen de ağla...
Gözyaşların düşsün suretine,
İçindeki hüznü serinletsin her zerre...
Ve sancın duyulsun artık,
Hasretin içinden çıkan umut gibi...

Senin yokluğunda kararan günler,
Utanmayı öğrensin...
Merhamet etsin değişmeyi bilmez kader...

Ey şifalı çile…
Ey adım gibi bildiğim sır,
Sînemin sahibi,
Suskunluğumda dinlenen,
Kalbindeki sevinç,
Çayımdaki dem...

Ah, bir bilsen nelerim oldun sen...
Sanır mısın, seni beklerken sadece özlerim?

Yaralı düşlerden sıyrılır,
Bir hırka gibi sararım seni kendime,
Seni bilir,
Seni yaşarım aşk...
Artık ben, bana bile yetemem.

Ben sana yanarken,
Bir kıvılcım dahi almadım ateşten!
Ateş oldum,
Kıvılcımlar alındı hep benden...

Böyle yandım sana,
Böyle karıştım meczûpluğa...
Derman bulduğunu sanan yanılır.
Sana kavuşmadan,
Gökyüzünde ışık olup yanmadan,
Ne şifa bulurum,
Ne de şifa olurum...

Kim bilir...
Belki bir gün düşersin,
Can çekişen ömrüme bir yudum nefes misali...
Beklerim elbet,
Birkaç ömür daha...

Saçındaki aklar bilir beni,
Gözündeki fer bilir beni,
Vuslat sabırla bekler vaktini...

Ah yâr...
Söyle, kaç ölümdür sana varmanın bedeli?
Seni kimseler bilmesin diye,
Kaç ömrü sır eylemeliyim içimde?

Yetmezse, razıyım;
Buyur al canımı,
Kat canına,
Yalvarırım...

Ama bir gün unutur da düşürürsen kalbinden,
Bu aşk beni değil,
Seni öldürür diye,
İnan, çok korkarım.