Çıkta Gel Gülüm Şiiri - Lokman Gülbahçe

Gece yarısıydı. O, odasında tek başına oturuyor, pencereden yıldızlara bakıyordu. Her yıldız bir hatıra, her yıldız bir özlem gibiydi. Kalbi ağır, nefesi sıkışmıştı. “Yetmedimi bunca hasret ettiğin… Dayanamam artık, çık da gel gülüm,” diye fısıldadı kendi kendine. Bu, sadece bir söz değildi; yüreğinin en çaresiz çağrısıydı. Hasretin ateşi, onun ruhunu kavurmuş, gözlerini kanla doldurmuştu. Yalnızlığı o kadar derindi ki, yanındaki gonçalar bile solmuş gibiydi. Her nefeste, her hatıra bir yürek yarası açıyor, zaman geçse de acısı dinmiyordu. Azrail sırasını gelse bile, onun hasreti sanki ölümü bile erteleyebilirdi. Sarı saçlarına, yeşil gözlerine bağlanmıştı. Her gün onlara ağlıyor, yokluğuna inanamayarak kalbini dağlıyordu. Dillerini koparsa da bağırsa da, bedeni hâlâ yaşıyor ama ruhu boş bir çöl gibi kurumuştu. Ve o, bir kez daha fısıldadı: “Gamzene, bu yüzüne, ömür verilir… Dayanamam artık, çık da gel gülüm.” O gece, yıldızlar kadar sessiz bir bekleyiş başladı. Her an belki kapı çalacak, belki o gülümseme tekrar onun yanına gelecekmiş gibi… ama bilinçaltı biliyordu: Beklemek, aşkın en acı haliydi.