Cihad Keskin Şiirleri - Şair Cihad Keskin

kapalı değil hiçbir yer, oldukça açık aslında.
gözlerindeki perdeyi mi kaldırsam, kulağına senfoni mi fısıldasam, hangisi daha çok öldürür çocukluğunu?
duymadığın ne kaldı ki duymadıkların dışında?
duyduğun her şeyi duydun bu vakte kadar, ki söylenmeyen binlercesi bile var senin duyduğun.
yaşının bir önemi yok, çocuklar da ölebiliyor.
oldukça saydam çektiğimiz ağrılar.

- i -

ölüyorum.
henüz fark etmiyorum bunu.
henüz bilmediğim bir isim, duymadığım bir yüz bu ama, ben göz göre göre ölüyorum.
gün doğuyor, ben ölüyorum.

bugünlerde yine öncekilerle benzeş bir karanlık,
bugünlerde yine öncekilere hiç benzemeyen bir saydamlık,
bugünlerde yine bir yolculuk görünüyor, benim limanımdan bir başka limana.
yine bir yolcuyu yolunda görmek düşüyor hisseme, ki yolcunun yolunda gerektiği tarafıma çok evvelce söylenmişti.
hangi günahın cezası olduğunu bilsem,
hazırdaki tüm tövbe haklarımı ona kullanacağım şekilsiz bir karşılık.

bu keyfi sancılar ve sonrası.
ki bu sonralar çok sonradan sonralaştılar.
henüz olmamışken aslında hiçbiri sonraya kalmayacak gibiydi.
nasıl olduğunu anlayamadım ben bu olan bitenin,
ki kendisi de anlatmayacak gibiydi.
bu bir sorun değildi, zira anlayamadığım ilk şey, bu değildi.

yabancı buralar bana.
ben buralara yabancıyım ya da.
o ki, bir uyuşmazlık var burayla aramızda.
ne o beni anlayacak gibi, ne de ben onu aslında.
niyet halis olunca maksat hasıl olur kabilinden, ne bir nedenim var ne bir isteğim sıcak masallara.
alkollü içeceklerin bir defa daha terk ettiği kabuklu yemişler de çok yalnız bu gece mesela.

soluk kalan birkaç hatıra yine demden deme sıçrayan.
yine birkaç sessizlik var sözcüklerimde ve yine çok konuşan bir suskun olmaya niyetlendim bu gece.
hani bazı perşembeler diyorum yer yer ve zaman zaman ve bazı cumalar var elbet öncesi perşembe olan.
bir yılın kaç gün olduğunu hiç saymadım, üşendim hep ve daha önce sayanlara inandım.
dünya güneşin etrafında dönüyor diye kendini nimetten sanan güneşe çocuktum, aldandım.
sonra güneş nimet değilmiş esasen, büyüdükçe anladım.

yine o aynı hava var dışarıda, yine o aynı mevsim ve yine kağıdımla kalemim.
tüm bu gürültü yine kimyamızı bozacak, yine o aynı telaş ve yine evet benim.
zehir gibi tütüyor yine nefesler sokaklarda, yine o aynı bakış ve yine hoşgeldim.
dans ediyorduk eskiden kelimelerle bazı geceler, çoğu zaman.
çok zaman sanki biz biliyoruz da mı oynuyoruz yani bu zıkkımı?
bilmeden de oynanıyor işte.

nihayete ereceksin çocuk, yalnız sabır gerekenlerden biri.
bir diğerine gelecek olursak, dur, daha var ona.
oraya varana kadar kaç durakta tökezleyeceksin,
kaç yerde atıl kalmış hislerini yoklayacaksın ceplerinde,
kaç bakalım, kaçabileceğin en uzağa.
kendinden.

bir yalancı yağmur, bir sözsüz şarkı yine benzer mevsimlerde.
hayatı boyunca eli çivi tutmamış bir tamirciye benzer bir tat yine yaşantılarda.
her zaman söylediğimiz gibi, hiçbir şey pek değişmiyor dünyalarda.
muhakkak bir kapı var açılmasını beklediğimiz.
çünkü bir diğerinin daha önce kapanmış olması, bunu bekleme sebebimiz.
toplandık bir gece ve bir düzlük umuyoruz ufaktan.

siz yine hüzünlüsünüz, öyle söylüyor gözleriniz.
siz yine birikmişsiniz ve dahi siz kimsiniz?
siz, olsa olsa ailenizin verdiği bir isimsiniz.
hiçbir çıkarı yok yine alacakaranlığın.
yine deniz sakin, yine sessiz tüm ağaçlar.
kırmızıya çalan bir kapı var, yolun sonunda.