Çığlıklar Şiiri - Kasım Kobakçı

Boşluğun kavislerinde dans ederken çığlıklar,
    derinliklerdeyim yine, dönüyorum başlangıca.
Batıyorum, yükseliyorum bu dipsiz sularda,
    çamurun prizmalarından yansıyor gölgeler.
Hiç kaybetme imanını, diyor o demir ses,
    pes etme, yüksel diye haykırır bir kırık nefes.
Bilirim bu işleri, boşluk bırakmaz hayat,
    duranlığa izin vermez bu yaşam.
Mevsimsel geçişlerin yıkıcı niteliğinden midir,
    sonbaharın pençesi, ruhu kemiren bir rüya.
*
Öteden sızan melodide,
    bir yankıdır son perde.
Neden seçerdi bu yolu ermişler,
    güzel olmasaydı eğer.
Engel teşklil eder inançsızlık,
    bireysel var oluşu sürdürmede.
Hiçbir şeye inanmam diyen,
    inanır da buna bilesin,
İdrak edip bu durumu,
    varlığın sesini haykırın!