Cevapsız Sorular Şiiri - Kasım Kobakçı

Bilmez ki insan, nereden geldiğini,
Ne de anlar, tam nereye gittiğini.
Şaşırır bazen, hayat denen bu yolda,
Yorulur daima, gerçeği ararken.
Bir bilinmezliğe çıkar, her adımda,
Düşünür durur, neydi bu çaba?
Boğuşur durur, cevapsız sorularla.
*
Kimse kimseyi anlamaz, herkes kendi derdinde,
Bir araya gelseler de, bir olmaz gönüller.
Biri ekmek peşinde, koşar durmadan,
Diğeri mal mülk için, didinir yorulmadan.
Herkes, kendi çıkarını gözetir hep,
Zor olur, ortak bir noktada buluşmak.
Yaşar insanlar, kendi dünyasında.
*
Biri yükselmek için, basamak arar,
Diğeri, düşenin halinden anlamaz.
Kimisi, güç peşinde koşar durmadan,
Kimisi, sevgiye hasret kalır daima.
Herkes, kendi yolunda ilerler durmadan,
Başkasının acısını, görmez gözler.
Menfaatler çatışır, kimse duymaz.
*
Birinin derdi para, diğerininki mevki,
Kimse karşısındakinin, yükünü çekmez ki.
Herkes, kendi hedefine odaklanmış,
Yanındaki düşse de, umurunda olmaz.
Bencillik sarmış, her yanı birden,
İnsanlık değerleri, unutulmuş sanki.
Yalnızlık büyür, kalabalık içinde.
*
Çiçek yetiştirir, herkes kendi bahçesinde,
Bakmaya üşenir, başkasının bahçesine.
Görmezden gelir, kendi kusurlarını,
Hemen fark eder, başkalarınınkini.
Savunur inatla, herkes kendi doğrusunu,
Uzlaşmaya varmak, ne kadar da zor.
Fikirler ayrışır, kimse dinlemez.
*
Birinin gözü hep, yükseklerde gezinir,
Diğeri, basit bir yaşama özlem duyar.
Kimisi, lüks içinde yüzmek ister,
Kimisi, sadece huzur arar durmadan.
Farklı hayalleri vardır, herkesin,
Ortak bir rüyayı, paylaşmak zorlaşır.
Yollar ayrılır, bir birinden farklı.
*
Biri ne derse desin, kendi bildiğini okur,
Diğeri boyun eğer, sesini çıkaramaz.
Herkesin, bir derdi var bu hayatta,
Ama kimse, kimsenin derdine ortak olmaz.
Düşmüşüz hepimiz, kendi derdimize,
Gelmez aklımıza, başkasına yardım etmek.
Yalnızlık kader gibi, her yerde.