12.05.2003 Trabzon
Ayyaş, alkolik, sarhoş mu sarhoş, biçare, evsiz, gündüz gece sokaklarda sürten, yine sokakta ölen bir dede ve ölmesine yakın boşandığı eşi: benim anneannem, okuma yazma dahi bilmeyen ve köylü, zır cahil, durmadan dedikodu peşinde olan hatta bundan başka yapabilecek bir işi olmayan.
Ailesinin en küçüğü, hep dışlanmış ve ezilmiş bir erkek çocuk: yıllar içerisinde psikopatlaşmış ve sonraları diyaliz hastalığı sebebiyle ölecek olan eşini, ilk çocuklarıyla birlikte kara kışta dam altında ineklerle yatmaya mecbur kılan bir vicdansız: dedem. Babamın babası.
Kendi ebeveynlerinden; sevgi, saygı, şefkat, merhamet görmeyen ve aksine yaşamları boyunca yalnızca şiddet gören (psikolojik ve fiziksel olarak) iki insan: annem ve babam.
Yağmuru seviyorum diyorsun,
yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...
Güneşi seviyorum diyorsun,
güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...
Rüzgarı seviyorum diyorsun,
rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...
Devamını Oku
yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...
Güneşi seviyorum diyorsun,
güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...
Rüzgarı seviyorum diyorsun,
rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta